කාලෙකට පස්සෙ....

කාලෙකට පස්සෙ පෙඩි නිවාඩුවක් ලැබුණ. තාමත් මගේ පරණ යාළුවොන්ට මාව මතක ඇති කියල හිතනව. ඒත් ඉතින් කාලය කියන්නෙ මහ පුදුමාකාර දෙයක්. ඒක අපි නොහිතන වෙලාවලදි අපිට දෙන්නෙ අපි හීනෙකින්වත් නොහිතන දේවල්. මම බලාපොරොත්තු වෙච්ච දේවල්, මවපු හීන මට කවදවත් ලැබෙයි කියල  මම හිතාගන්න වත් බැරි තරම් දුරකට මාව තල්ලු වෙලා යනව වගේ දැනුනත් දැන් දැන් කාලය කියන දේ මට වාසනාවත් ගේන්න පටන් අරන් කියලත් හිතෙනව. මේ නොදැක හිටපු කාලෙට මගේ සමහර යාළුවො මාව දාල ගියේ ආයිත් නොඑන්නමයි. ඒත් තව සමහරු ඇසින් හමු නොවුනත් හඩින් විතරක් හමුවෙනව. මගේ ජීවිතේ ළඟම යාළුවත් ඒ වගේම තමයි. සතියකට වත් සැරයක් අපි මුමුණ හිටියට අපි අන්තිම වතාවට මුණගැහිල දැන් අවුරුදු දෙකකටත් ළඟයි. තවත් සමහර යාළුවෙ හැමදාම හමුවෙනව, කථා බහ කරනව ඒත් හිතින් ගොඩාක් දුරින් ඉන්නෙ. මගේ අළුත් ජීවිතේ විස්තර කිය කියා හිටියෙ තාම මට ලියන්න දෙයක් ඔළුවට ආවෙ නැති නිසා. ෙමොනව කරන්නද දැන් ඉස්සර වගේ හිත නිදහස් නෑ. වැඩ ගොඩ ගැහිල. හිතේ බර වැඩි වෙලා කඩන් වැටෙයිද කියල බයත් හිතෙනව. එහෙම වෙන එකක් නෑ කියල මම හිතුවට කවුද දන්නෙ එහෙම වෙන්නෙ නෑ කියල. ඉස්සරහට ආයිත් බ්ලොග් එකේ බැඳිච්ච මකුළුදැල් එහෙම කඩල ආයිත් වැඩ පටන් ගන්න ඕනෙ කියල හිතෙනව. මගේ සිතුවිල්ල.... ආයිත් ළඟදිම හමුවෙමු.