IET එක අනතුරේ

 

අද නම් සිතුවිල්ල කියන්න යන්නෙ වෙනද වගේ සාමාන්‍ය දෙයක් නම් නෙමෙයි. අපි ඉගෙන ගන්න අපේ තැනට පොඩි ප්‍රශ්නයක් වෙන්නයි යන්නේ. ඒකට හේතු වුනු ගොඩක් දේවල් තියෙනව. ඒව මොනවද ඇයි එහෙම දේවල් මේ වෙන්නෙ කියල අපි තාම හොයනව. මේ පෝස්ට් එක අපේ ආයතනයෙ වෙන්න යන දේ වලක්ව ගන්න ඔයාලගෙ සහයෝගයත් උපරිමයෙන් බලාපොරොත්තු වෙනව. 

නොදුටු අරුතක්

අද ගෙදර ආව එන ගමන් අතරමඟදි දැකපු දෙයක් එක්කම ඇහුණු සින්දුවක් මට මේ පෝස්ට් එක දාන්න කියල මගේ හිතට කිවුව. අපි අතරෙම ජීවත් වෙන සල්ලි තියෙන ධන කුවේරයාගෙ ඉඳන් හැම කෙනෙක්ම තමන් ඉස්සරහ දණ ගස්සවන අයෝමය මිනිස්සු කොට්ඨාශයක් ගැන. ඒ වෙන කවුරුවත් නෙවෙයි අපි හැමෝම බොහොම නරක රැකියාවක් කියන ගණිකාවන්. ගොඩක් දෙනෙක් මේ රස්සාවට තමන්ගෙ කැමැත්තෙන් එන්නෙ නෑ. මිනිස් සමාජෙ තියෙන දරුණුකම එයාල ඒ තත්වෙට පත් කරනව කියල කියන එක ගොඩක් අය නොදකින පැත්තක්. ඒත් මම අද කියන්න යන්නෙ එහෙම සමාජ ක්‍රමයෙ වැරදි හදන කථාවක් නම් නෙමෙයි.

නමක් නැති කථාවක්?

අයිත් සිතුවිල්ලේ ආගමනය බලාපොරොත්තුවෙන් සිටි මාගේ සහෘද ප්‍රේක්ෂක ජනතාවනි. පටන් ගත්ත ගමන් කෙලිය තාප්පෙටනෙ. පාඨක කියන එකට ගැහුවෙ ප්‍රේක්ෂක කියලනෙ. මොකක් හරි කමක් නෑ ජනතාවනි, අද මාගේ මේ ව්‍යායාමය හුදෙක් සම්ප්‍රප්පලාපයක් හෝ මෙව්වා එකක් කියලා නොසිතුව. ආශ්චර්ය වෙනුවෙන් මහරජතුමාගේ මෙහෙවරට එතුමාගේ දෑත් ශක්තිමත් කිරීමෙ හුදෙක් පරමාර්ථයෙන් අපගේ සමාජයේ ඇති අඩුලුහුඩු කම් මකා ලීමටත්, සාක්ශරතාව ඉහල දැමීමේ පිවිතුරු චේතනාවෙන් කරන මාගේ මේ ප්‍රයත්නයට ඔබ සැමගේ උපකාරය ලැබෙනු ඇතැයි බලාපොරොත්තු වෙමි...... මේ හොඳට හිටපු සිතුවිල්ලට මක්ක වෙලාද? මම මොනවද මේ කියවන්නෙ? අනේ මන්ද පහුගිය දොහේ ජංජාලෙං වයිරස් එකක්වත් වැදුනවත්ද මන්ද. කමක් නෑ ආයිත් රී ස්ටාර්ට් කරල ගනිමු බලන්න.

කාලෙකට පස්සෙ....

කාලෙකට පස්සෙ පෙඩි නිවාඩුවක් ලැබුණ. තාමත් මගේ පරණ යාළුවොන්ට මාව මතක ඇති කියල හිතනව. ඒත් ඉතින් කාලය කියන්නෙ මහ පුදුමාකාර දෙයක්. ඒක අපි නොහිතන වෙලාවලදි අපිට දෙන්නෙ අපි හීනෙකින්වත් නොහිතන දේවල්. මම බලාපොරොත්තු වෙච්ච දේවල්, මවපු හීන මට කවදවත් ලැබෙයි කියල  මම හිතාගන්න වත් බැරි තරම් දුරකට මාව තල්ලු වෙලා යනව වගේ දැනුනත් දැන් දැන් කාලය කියන දේ මට වාසනාවත් ගේන්න පටන් අරන් කියලත් හිතෙනව. මේ නොදැක හිටපු කාලෙට මගේ සමහර යාළුවො මාව දාල ගියේ ආයිත් නොඑන්නමයි. ඒත් තව සමහරු ඇසින් හමු නොවුනත් හඩින් විතරක් හමුවෙනව. මගේ ජීවිතේ ළඟම යාළුවත් ඒ වගේම තමයි. සතියකට වත් සැරයක් අපි මුමුණ හිටියට අපි අන්තිම වතාවට මුණගැහිල දැන් අවුරුදු දෙකකටත් ළඟයි. තවත් සමහර යාළුවෙ හැමදාම හමුවෙනව, කථා බහ කරනව ඒත් හිතින් ගොඩාක් දුරින් ඉන්නෙ. මගේ අළුත් ජීවිතේ විස්තර කිය කියා හිටියෙ තාම මට ලියන්න දෙයක් ඔළුවට ආවෙ නැති නිසා. ෙමොනව කරන්නද දැන් ඉස්සර වගේ හිත නිදහස් නෑ. වැඩ ගොඩ ගැහිල. හිතේ බර වැඩි වෙලා කඩන් වැටෙයිද කියල බයත් හිතෙනව. එහෙම වෙන එකක් නෑ කියල මම හිතුවට කවුද දන්නෙ එහෙම වෙන්නෙ නෑ කියල. ඉස්සරහට ආයිත් බ්ලොග් එකේ බැඳිච්ච මකුළුදැල් එහෙම කඩල ආයිත් වැඩ පටන් ගන්න ඕනෙ කියල හිතෙනව. මගේ සිතුවිල්ල.... ආයිත් ළඟදිම හමුවෙමු.